Wybrany w październiku 1964 roku rząd Partii Pracy pod przywództwem Harolda Wilsona złamał swój manifest wyborczy odnośnie rozbrojenia Wielkiej Brytanii. W rzeczywistości rozwijał na pełną skalę program broni atomowej, mimo szerokiego sprzeciwu opinii publicznej. Brytyjska telewizja przejawiała wyraźną niechęć do podejmowania dyskusji o wyścigu zbrojeń. Szczególne milczenie spowijało temat skutków użycia broni jądrowej, o których znaczna większość ludności nie miała żadnego pojęcia. Aby przełamać medialną ciszę, reżyser Peter Watkins wykorzystał informacje z bombardowań mających miejsce w przeszłości (Drezno, Darmstadt, Hamburg, Hiroszima, Nagasaki), testów jądrowych na pustyni w Nevadzie z 1954 roku oraz opinie ekspertów (członków Obrony Cywilnej, wojskowych strategów, lekarza, biofizyka, psychiatry). Na przykładzie hrabstwa Kent przedstawia możliwe konsekwencje ataku nuklearnego na Wielką Brytanię podczas wojny między NATO i ZSRR.

Szokujący mockument Petera Watkinsa przedstawia alternatywny scenariusz zimnej wojny - w wyniku agresywnej polityki międzynarodowej Wschodu i Zachodu dochodzi do konfliktu zbrojnego. Związek Radziecki odpala głowice nuklearne w stronę Wielkiej Brytanii.
Zrealizowana na modłę informacyjnej kroniki filmowej, "Zabawa w wojnę" to perfekcyjnie zainscenizowana iluzja, nagrodzona zresztą statuetką Oscara za najlepszy dokument. Film zderza, nierzadko makabryczne, obrazy wojennego koszmaru z oderwanymi od rzeczywistości, optymistycznymi komentarzami rządzących. Pomimo że fikcyjny, ten zapis zmagań zwyczajnych ludzi z następstwami wojny jądrowej jest jedną z najbardziej wstrząsających propozycji festiwalowych.