i stąd te rozczarowania w dużej mierze. Dla mnie film bardzo dobry, przejmujący. Emocji mnóstwo - niemalże każdą scenę przeżywałam. Linda gra rewelacyjnie i nie wyobrażam sobie żadnego innego aktora w tej roli - był dla mnie wiarygodny w swoim pozostawaniu do końca wiernym swoim przekonaniom, jedno spojrzenie wystarczało, aby poznać, doświadczyć, odczuć jego stosunek do wydarzeń i ludzi. Nie potrzebna była postać jego żony, a i tak dowiedziałam się z mimiki twarzy, jak trudna to była relacja. Serce biło szybciej, gdy nie mógł kupić farb, gdy wyrzucano go z pracy, płakałam, gdy bojówki niszczyły jego obrazy, płakałam, gdy nie mógł kupić sobie nic do jedzenia, bo nie miał kartek. Przede wszystkim, to nie jest film biograficzny, to film przestroga. Nieważne, czy komunizm, czy inna władza totalitarna - sztuka to ma być wolność. Artysta ma być wolny. Człowiek ma żyć w zgodzie ze sobą. nie ta klasa. Mam wrażenie, że większość wypowiadających się tu osób szła na zupełnie inny film, stąd takie rozczarowanie.