Niespójna postać głównego bohatera?! Naprawdę tak trudno zrozumieć pięknie pokazany wewnętrzny konflikt?...

Problem w tym, że on zaczynał jako zniuansowana postać starająca się uratować pogan, kończył jako zniuansowana postać chcąca uratować pogan, ale kompletnie nie udało się tego pokazać w środkowej części filmu, gdzie zamiast troski o innych i przynajmniej próby dialogu wybrał on fanatyzm religijny zwieńczony decyzją o mordowaniu ludzi, którzy go nie popierali, podczas ich chrztu. Więc owszem, nie widzę tutaj pięknie pokazanego wewnętrznego konfliktu, ale jeśli Ty go widzisz, to możesz wyjaśnić, dlaczego tak sądzisz i jaką drogę przechodzi bohater w trakcie tego filmu

Z racji tego, że to forum filmowe nie psychologiczne, nie będę się zagłębiać w szczegółową analizę konfliktu wewnętrznego postaci krok po kroku. W skrócie mogę wyjaśnić, że nie zauważyłam, aby postaci Willibrorda w środkowej części filmu zabrakło wewnętrznych zmagań. Od początku do końca podejmuje trudne decyzje wynikające z poczucia obowiązku, a sprzeczne z tym, co podpowiada mu sumienie, od początku do końca kolejne działania ostatecznie powodują wyrzuty sumienia, poczucie niesprawiedliwości i wewnętrzne rozdarcie. Bohater raz cofa się, drugim razem robi dwa kroki wprzód w swoim fanatyzmie, poświęcając jednostki dla dobra ogółu, wierząc w słuszność swojego ostatecznego celu, czyli w to, że jego misja pozwoli po przybyciu króla zachować przy życiu nawróconych tubylców. Na końcu jego wizja wali się w gruzy. Sęk w tym, że tu nie ma prostego podziału na dobrego Niemego i złego Willibrorda, obaj są i ofiarami i zwycięzcami, działania obu są ukierunkowane na dobro tyle, że skrajnie różnie pojmowane...