No i jestem w kropce. Nota filmu, delikatnie mówiąc, jest dla mnie zaskakująca. Nie chcąc jej ulec, nie weim czy nie popadnę w skarajnośc oceniając film bardzo nisko.
Po chwili zastanowienia, ta nieco urojona fabuła, moze nabrać sensu, jesli ktos tylko wyobrazi sobie życie tej dziewczyny. Nie ma rodziców, wychowuje ją, albo tylko mieszka u niezbyt lubianej ciotki, a o wuju mówi "jej mąż". Gdy człowiek sobie pomyśli, ze jego rodzice mogliby go opuścić jako dziecko, staje się łagodniejszy w ocenie filmu. A on, cóż miał do stracenia, tak naprawdę dostał jakiś pretekst do życia.
Ten bunt przeciw zasadom tego świata, powinnościom, schematyczności stale podkresla wybrzmiewajacy niczym "protest song" rytm. Tak więc, chciałam tylko powiedzieć, ze trudno się mi czasem wznieśc z wygodnego fotela krytyka i zechcieć w ramach protestu trochę pomyśleć.