Zmęczony życiem, tułaczką i utratą syna Kukliński po latach wciąż ma siłę, żeby odpowiedzieć na powyższe pytanie, nie zastanawiają się długo. Może żałuje, że skazał siebie i swoją rodzinę na ucieczkę z kraju, że przez lata był uważany w Polsce za zdrajcę, że latami jego własny syn miał go za nic, ale na pewno nie żałuje, że konkretnie przyczynił się do obudzenia wolnej i bezpiecznej Polski.

"Jack Strong" to film gorzki i pompatyczny. Gorzki, bo widz czuje wręcz, z jaką presją musiał zmagać się pułkownik. Nie mógł się z nikim nią podzielić. Prawie rozwalił przez to własną rodzinę. Kosztowało go to mnóstwo stresu, zdrowia, musiał w końcu stracić twarz przed całym narodem i kolegami ze służby. Niektóre dialogi są wręcz przesadnie doniosłe, co wzmacnia towarzysząca im muzyka, ale nie przeszkadzają, wprost przeciwnie – powodują, że serce bije mocniej i oczy nabiegają łzami.

Wreszcie film Pasikowskiego to kawał thrillera szpiegowskiego, który odstawia na półkę wszystkie Bondy i inne takie pierdoły. Trzyma w napięciu do samego końca, Dorociński i spółka grają tak, że palce lizać, a finałowa scena pościgu jest zrobiona tak, że po prostu drugiej takiej nie ma w polskim kinie. Bo taki jest Władek, że przychodzi od czasu do czasu i mówi: "Patrzcie, jak to się robi".

Sam koniec jest dobijający. Człowiekowi, który nigdy nie zdradził swojego kraju, zabili obu synów i przez lata wisiał na nim wyrok śmierci, co niestety w Polsce było normą w traktowaniu bohaterów. Ale tego, co zrobił, nikt mu nie odbierze i historia go oceniła. A Pasikowski przedstawił to w filmowy sposób, żeby przypomnieć jego historię. Prawidłowo.